Sue Klebold doet op een aangrijpende manier haar verhaal en maakt de lezer stille getuige van de tragedie die haar overkwam en welke gevolgen dat heeft gehad op haar en haar gezin. Het is een eerlijke getuigenis van een moeder die heeft moeten leren leven met het onbeschrijflijke verdriet, de schaamte en het onbegrip dat de gruweldaad van haar zoon heeft teweeggebracht.
Het boek is een zoektocht naar hoe het zo is kunnen misgaan en waarom. Ze zoekt geen excuses voor wat haar zoon gedaan heeft, integendeel. In de hoop om dergelijke tragedies in de toekomst te vermijden put ze uit haar dagboeken, video’s en aantekeningen van Dylan, en had talloze gesprekken met psychologen, experts en hulpverleners. Ze hoopt dat de inzichten op gebied van de geestelijke gezondheid die ze hierdoor heeft verworven anderen zal kunnen helpen om een kwetsbaar kind te herkennen. Ze wil hiermee mensen aanzetten om de problematiek rond pesten en depressies ernstig te nemen.
Tegelijk is dit ook een ontroerend verslag van het rouwproces dat ze als moeder heeft doorgemaakt bij het verlies van haar zoon. Zelfmoord van een kind is op zich al moeilijk te verwerken, maar in dit geval werd dit nog extremer omwille van de tegenstrijdigheden die zijn dood opriepen omdat hij ook een moordenaar was.
Dit is een hartverscheurend boek geschreven door een moedige moeder die uiteindelijk de keiharde feiten onder ogen moest zien te komen en deze nu deelt met de wereld. Haar relaas zit vol emoties, angsten en teleurstellingen en het heeft mij aan het denken gezet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten